शुभ अन्नप्राशन

सुमितको जन्म-४

हामीले पूर्व अनुमान गरे जस्तै भयो क्लिनिकमा पुगेपछि डक्टरले अस्पताल जान सल्लाह दिइन । अनि हामी क्लिनिकबाट सिधै अस्पताल पुग्यौं । भर्ना हुनुपर्ने हुनसक्छ भनेर नै चाहिने सबै कपडा र अन्य सामाग्री लिएर गएका थियौं । सबै चेकअप गरेपछि हामीलाइ एउटा कोठा उपलब्ध गराइयो । उनी सोही अस्पतालमा काम गर्ने भएको नाताले सबैले धेरै ध्यान पुर्‍याए जस्तो अनुभव भयो । शायद त्यो युनिटका सबैसँग गर्ने व्यवहार नै त्यस्तो हुनसक्छ, नत्र उनी आफ्नो कामको बारेमा कुरा गर्दा सधैं केही न केही गुनासो गर्थिन । नर्स आउने कस्तो छ सोध्ने, छोराको नाम सोध्ने आदि भए । (अहिलेलाई नामको बिषयमा यहाँ भन्दा पछि छुट्टै चर्चा गर्न ठीक ठानेको छु । ) जे होस् नर्स, डक्टर सबै आएर हालचाल बुझ्नु हाम्रो लागि राम्रो नै लाग्यो । पिडा झन झन बढ्दै गएर होला उनी केही आत्तिए जस्तो देखियो । अनी बेलुकी ११ बजे तिर नदुख्ने औषधी लगाइ दिने सल्लाह भयो । डक्टर पनि आए, सोही बेला अस्पतालकै कुनै अर्को युनिटमा इमर्जेन्सी कोड बोलाए, सबै डक्टरहरु उतै लागे जबकि उनिलाई औषधी दिन सबै ठिक्क थियो । तर पनि उनी त्यो औषधीको लागि अर्को २ घण्टा कुर्नु पर्‍यो जुन यो अवस्थामा धेरै लामो भए जस्तो लाग्यो । उनी पिडाले रन्थनिन्थिन, म उनको हात समाएर उनिलाई ढाडस दिने प्रयास मात्र गर्न सक्थें । जे होस् औषधी लगाइ सकेपछि भने उनीलाई केही काम भए जस्तो भयो । उनिलाई रात भरी मोनिटरिङ्ग गरिरहे । बिहानी पख डक्टरले चेक गरेसी बच्चा दिउँसो मात्रै हुन्छ भने । अनि खाना खान म ११ बजेतिर घर लागें आमा भने अस्पतालमै कुरेर बस्नुभयो । एक बजे तिर अस्पताल पुग्दा उनिलाई व्यथा लागि सकेछ । डक्टर नर्स उनिलाई डेलिभरी गराउँदै रहेछन । मलाई उनिसँगै बस्न भने । मैले उसको हात समाएँ । उनी सक्दो कोशिस गर्थिन धेरै पटकको प्रयासमा स्थानिय समयानुसार ठीक १:२१ मा सुमितको जन्म भयो । जन्मिदा सुमितको दुबै आँखा खुलै थियो । न त उसले रुन सक्यो । मेरो मन कता कता गह्रुँगो भएर आयो, किनकी बच्चा जन्मिदा रोएन भने बच्चामा केही खराबी हुन्छ रे भन्ने सुनेको थिएँ । सुमित हाम्रो पहिलो बच्चा फेरि अनेक थरिको शंका । के हुन्छ, के गर्नु पर्छ भन्ने थाहा नहुँदा मनमा पिर बढ्ने रहेछ । नर्सले उसलाई पोको पारेर तातो बनाउन हिटर भए तिर राखिन । छिटो छिटो पुछेर सफा गराए पछि बल्ल सुमितले च्याँ गरेर रोयो । अनि मेरो मन पनि शान्त भयो । मेरा पनि आँखाबाट आँशु निक्लिए, त्यो खुशीको आँशु थियो । सबैले बधाई दिए, हामीले पनि सबै जनालाई धन्यवाद दियौं । पहिलो पटक सुमितको अनुहार देखे पछि उनीले पहिलेका सबै पिडा बिर्सिइन । शायद यही होला मात्रिवात्सल्य भनेको ।
समाप्त !

(नामाकरणको प्रसंग अर्को पटकलाई )

सुमितको जन्म - ३

लेख्छु भन्दा भन्दै समय मिलाउन साह्रै गाह्रो कुरो भयो मेरो लागि । यो सानो टुक्रो त्यसैको अंश मात्र अहिलेलाई ।

-------------------

अब हाम्रो लक्ष्य थियो बच्चाको लागि चाहिने सामाग्री जुटाउनु । चिनेका साथीहरु, परिवारबाट सल्लाह सुझाब लिइयो । कति आफुले देखेको, चाइनसक्छ भन्ने हिसाबले किनियो पनि । केहि सामानहरु साथीहरुले उपहार दिए, केहि घरबाट पठाइ दिए । जे होस् बच्चाको लागि आवश्यक धेरै सामाग्रीहरु जुटायौं र हामी ढुक्क थियौं । अब हाम्रो उद्धेश्य थियो नेपालबाट कसैलाई यहाँ ल्याउनु जसले बच्चा र आमाको स्याहार गर्न सहयोग गरुन् । पहिले बहिनिलाई निवेदन दिइयो तर पाइनन् । अब हाम्रो एउटै विकल्प आमालाई यहाँ ल्याउनु थियो । आमाको भिसा स्वीकृत हुने बित्तिकै उहाँलाई चाँडै झिकाउने तर्फ लाग्यौं । मैले डाल्लास सम्म जानु पर्ने भयो आमालाई लिन किनकि हामी बसेको ठाउँ डाल्लासबाट ३५० माइल टाढा थियो । हतारमा टिकट मिलाउन सकिएन यहीं सम्म आइपुग्नलाई । फेरि आमालाई नदेखेको २ वर्ष भन्दा बढी भैसकेको थियो । त्यसैले मैले त्यो पनि सहर्ष स्विकार गरें त्यती टाढा लिन जान पनि । मैले ६ घण्टा लामो ड्राइभको थकाई पनि बिर्सें आमालाई देखेपछि । फर्किंदा हामीहरु बिच बाटोमा थुप्रै गन्थनहरु भए; घरको, परिवार, साथीभाई, छरछिमेक, चिनेजाने सबैको । त्यति लामो यात्रा पनि सजिलै संग काटियो पत्तै नपाई ।

हप्ता २-४ हप्ता भन्दा भन्दै करिब करिब ४० हप्ता पुग्न लाग्यो । स्वास्थ्यको ख्याल राख्दै २ हप्ता अघिबाट विदामा बस्ने सल्लाह भयो । हामी त्यो दिनको प्रतिक्षामा बसीरह्यौ जून डाक्टरले हामीलाई दिएको थियो । भनेको दिन पनि बित्यो, अनि पीर लाग्न थाल्यो । प्रत्येक हप्ता डाक्टरलाइ देखाएर पनि ठ्याक्कै नमिल्दा केहि शंका उपशंका भैहाल्दो रहेछ । उनीलाई व्यथा ड्यू डेट कटेको २ दिनसम्म पनि शुरू भएन । सदा जस्तै विहिबार डाक्टरसंग भेट्नु थियो , त्यो दिन चै केहि ब्यथा लागे जस्तो भयो । अनि समयमा नै क्लीनिक पुग्यौ ।

क्रमश:

सुमितको जन्म-२

घरमै गरेको कति टेस्टहरुको असफ़लता बिच आएको यो सुखद परिणामले हामीलाई आनन्दित तुल्यायो नै साथसाथै अब के गर्ने, कसो गर्ने भन्ने अकाट्य प्रश्न र कौतूहलता पनि दिलायो । अनि हामीले यतिबेला अपनाउनु पर्ने सावधानी सुनेका, जानेका, पढेका कुराहरुलाई फलो गर्दै गइयो । पहेलेदेखि नै गाडी चलाऊन त्यति मन नपराउने उनी अब झन बहाना मिल्यो नचलाऊने । यसमा मेरो भन्नु पनि केही थिएन । किनकी गाडी चलाऊनु एक किसिमले खतरा नै हो उनको लागि । त्यसमाथि यो अवस्थामा एक प्रकारको मानसिक तनाव भैरहने हुँदा उसले चलाएको भन्दा आफैंले काममा लगिदिने, ल्याइदिने गरिदिंदा ठीक हुने भन्ठाने । यसो गर्दा केही समय भए पनि हामी सँगै बिताउन पाइने कुराले खुशी नै थियौं । तर मेरो समय मिलाउन केही कठिनाईको सामना भने गर्नु पर्‍यो । तैपनि मिलाउनु पर्ने बाध्यता थियो किनकी यो नै उत्तम समय थियो उनिको धेरै ख्याल राख्नु पर्छ भन्ने बहाना बनाउनको लागि । यो बहाना मात्र नभएर अब हरेक कुरोमा विचार गर्नु पर्ने थियो हामीले । उसले गह्रौं कुरो उचाल्न देखुन्ट लिएर, भर्‍याङ्ग उक्लिंदा झर्दा,धेरै परिश्रम पर्ने खालको काम गर्न समेत विचार पुर्‍याउनु पर्ने भयो । त्यसमाथि डक्टरहरुको नियमित परीक्षण, भिडियो एक्सरे आदिलाई समय मिलाउनु मेरो लागि झन् झन् कठिन हुने भइगयो । तर पनि मिलाई छाडे । पहिलो पटक बच्चाको मुटुको धड्कन सुन्दा कस्तो कस्तो भयो मलाई । केही समयपछि त झन् भिडियोमा बच्चाले आकार लिंदै गरेको देख्दा त छक्कै परेँ म त । मेरो लागि यो नितान्त नौलो अनुभूति थियो । घरमा फोन गर्‍यो, यस्तो गर्नु त्यस्तो गर्नु, यसो नगर्नु त्यसो नगर्नु । माइतिमा फोन गर्‍यो यो खानु त्यो खानु, यस्तो नखानु त्यस्तो नखानु । उनी भन्ने गर्थी , मन पर्ने चीज खान नपाइने, चाहेको ठाँउमा जान नपाइने , धेरै कुरा बार्नु पर्ने आदि कुराले बेला बेलामा यो बच्चा पाउने कुरो पनि बेकार नै हो की । जे होस ढिलाई भए पनि एउटा सुखद समाचार हाम्रो जीवनमा भयो हामी हरुको लागि ।
क्रमश:

सुमित आमा सँग खेल्दै गरेको :