एकछिन हाँसौं

मैले त हाँसो थाम्न सकिन, तपाईंहरु पनि एकैछिन् मनोरञ्जन लिनुस् ...

डिभी

"ट्रिङ ट्रिङ, ट्रिङ ट्रिङ, ट्रिङ ट्रिङ"

फोनको घन्टी लगातार बजिरह्यो । यसो घडी हेरें रातको ३ बज्न लागेको थियो । १ बजे छोरोलाई सुताएर भर्खर निदाउन लागेको मात्रै थिएँ । फोन उठाउन अल्छी लाग्यो, म उठाउने कोसिस गर्दिन । फोनको घन्टी फेरि बज्न थाल्छ । आफुसँगै मस्त निद्रामा सुतेको छोरो उठ्छ कि भन्ने पिर लाग्यो । अनि विवश भएर फोन उठाउन गएँ । पक्कै नेपालबाट आएको फोन हुनुपर्छ । जति भने पनि नलाग्ने कस्तो होला नेपालको मान्छेलाई । भित्र भित्र मुर्मुरिंदै फोन उठाएँ ।

"हेलो"

'हेलो, दाइ ' उताबाट अपरिचित नारीको आवाज आयो । उनको स्वर अलिक चर्को थियो । शायद आत्तिएर हो या एक्साइटेड भएर मैले खुट्ट्याउन सकिन ।

"तपाईंलाई त चिन्न सकिन, को बोल्नु भो ?" मलाई दाइ भनिसकेपछि त पक्कै पनि चिनेको मानिस हुनुपर्छ भन्ने लाग्यो । तर मैले सम्झिन सकिन, को हुन उनी भनेर ।

'दाइ म मेरिना । चिन्नु भयो ? तपाईंको घर भन्दा तल्लो लाइनको, बाबुकान्छाको ठुली छोरी ।' उनीले आफ्नो परिचय दिइन ।

अचानक एक दशकको विदेश बसाइमा पहिलो पल्ट आफुले सोच्दै नसोचेको मान्छेको फोन आएकोले अलिकति औपचारिकता पुर्‍याउनै पर्‍यो ।

"के छ ठुली हालखबर ? अनि सबै जना आरामै ?" नाम मेरिना भए हामी बोलीचालिमा उसलाई ठुली भनेर नै बोलाउँथ्यौं ।

'सबै ठिक छ दाइ ।'

"के भएर सम्झियौ त यतिका वर्षपछि ?"

'काम परेपछि सम्झनै पर्‍यो नि दाइलाई ।' उनीले सिधै भनिन् ।

"अनि के काम पर्‍यो त्यस्तो मैले गर्ने ?" शायद पैसा चाहिएर होला, मनमनै गुने ।

'दाइले स्पोन्सर लेटर पठाइदिन पर्‍यो मेरो लागि । '

म झसङ्ग भएँ, आफुले सोच्दै नसोचेको जवाफ पाएर ।

"केका लागि ?"

'मेरो डिभी परेको छ नि दाइ । स्पोन्सर लेटर चाइन्छ रे त्यसैले ।'

"आजकल त वेलकम लेटर मात्रै भए पुग्छ रे नि होइन र?" मैले सुनेको कुरो भनें ।

'होइन दाइ स्पोन्सर लेटर नै चाइन्छ रे?' उनीले अड्डी लिइन ।

"हेरम त्यसको लागि म के गर्न सक्छु । बरु ठुली के के चाइन्छ मलाई ईमेल गर । मैले सकेको गरौंला नि ।" मैले कुराकानी छोट्ट्याउने कोसिस गर्छु ।

'हस्, म तपाइँलाई इमेलमा लेखेर पठाउँला ।'

"अनि ठुली अर्को कुरो चैं फोन गर्दा त्यहाँको कि बिहान या बेलुकी मात्रै गर्नु । दिउँसो गर्दा याहाँको राती हुन्छ ।" आफन्तहरुलाई बल्ल बल्ल बानी पारेको थिएँ रातिमा फोन नगर्नलाई ।

'ओहो सरी है दाइ । मैले डिस्टर्ब गरें कि क्या हो ?'

"केइ छैन । पछि कुरा गरौंला है ।" त्यसको लागि ढिला भैसकेको थियो ।

'हस्' फोन उतैबाट काटियो ।

म भने रनभुल्लमा परें के गर्ने भनेर । ३ बजिसकेको थियो । बिहान चाँडै अफिस जानु पर्ने भएकोले ओछ्यानमा पल्टिएँ । आफुलाई निद्रा लागेन । आमा छोरा भने मस्त सुतिरहेका थिए । शायद फोनले डिस्टर्ब गरेन होला दुबैलाई । म निदाउने यत्न गर्छु सकिन । कहिले यता फर्किने, कहिले उता पल्टिने गरिरहें । तर कतिखेर निदाएँ थाहै भएन । बिहानको अलार्मले पो मलाई उठायो । आमा छोरा अझै निद्रामै थिए । म भने नित्य कर्म सकेर आफ्नो अफिस लागें ।

***

आजलाई यत्ति मात्रै लेख्न पाएँ बाँकी अर्को पटकलाई ।

1 MILLION HITS NEPALI SONG

As of now, it is little shy to a million hits on You Tube. But in near future it will get its mile stone to reach of 1 million hits. Nowadays, lots of Nepalese has access to the internet it might be a common in upcoming days to get that much. For instant lets enjoy with beautiful song by Babu Bogati "SANNANI". This is one of my son's favorite too.

Thanks for watching.

कविताको पोइ !

एकजना मित्रले भने

कवि आफ्नै कविताको पोइ !

मनमा खुल्दुली भो मलाई,

म सोध्न पुग्छु

महोदय

कतै तपाईंको कविता भन्ने गर्लफ्रेन्ड छ कि ?

होईन !

त्यसो भए किन त?

मित्रले भने

साहित्य प्रति मानिसको रुचि घटे

आफ्नो कविता आफुले भन्दा अरुले नपढ्ने भएसी

आफुले बाहेक अरुले नभोग्ने स्वास्नी जस्तो भएन र?

म सहमत हुन सकिन ।

कतिका स्वास्नी पोइल गएकै देखेकोछु मैले

कति बलात्कार भएको पनि देखेकै छु मैले

कति अरुसँग सल्केको देखेको छु मैले

भन्न नभएर मात्र हो

अहिलेको समय

जहाँ संचारको पहुँच छ

इन्टरनेटको प्रभाव छ

र आजकाल सजिलो भएको छ

कतिका रचनाहरु पोइल गएका छन्

कतिका रचना बलात्कार भएका छन्

कति रचनाहरु अरुसँगै सल्केका छन्

न त यसको हिसाब किताब नै छ

न त सुरक्षाको ग्यारेन्टी नै

यी पनि हाम्रै देशको हाल बेहालबाट प्रभावित छन्

कति चोरका शिकार भएका छन्

कति डाँकाका पीडित छन्

कति लुटेराका आदी छन्

थाहा छैन वास्तविक रचनाकार को हुन भन्ने

जसलाई मन पर्‍यो उसले ट्याप्प टिप्यो

आफ्नो भित्तामा लागेर टाँस्यो

अनि आफ्नो बनायो

न कसैलाई सोध्नु छ

न कसैको अनुमति नै लिनु छ

आहा क्या काइदा !

यहाँ कविता मात्रै प्रताडित छैनन्

सबैजना सबैजसो पीडित छन् साहित्यमा

पाकिस्तानको बाढी जस्तो

हेइटीको भैंचालो जस्तो

हेर्ने मात्रै धेरै छन्

गर्ने कम नै छन्

कवि कविताको पोइ भए

कथाकार कथाका पोइ हुन्थे

गीतकार गीतका पोइ हुन्थे

यस्ता अनगिन्ती शिर्षक छन्

जसको न पोइ हुन्छ न जोइ नै

त्यसैले म मेरा मित्रसँग सहमत हुन सकिन ।

पिउने रहर

आज धेरै समय पछि पिउने रहर जाग्यो

अनि हरिभक्त कटुवालका यी कविताहरु सम्झिन पुगें ।

****************************

म आफ्नै बाटो हिंडिरहेको हुन्छु

पाइला अन्त कतै गइदिएको हुन्छ

सत्य,

म तिमीलाई नै सम्झिरहेको हुन्छु

तर मन अरु कसैको भइदिएको हुन्छ

म कायल छु ,

तिम्रो मुस्कान जस्तै यो रक्सीसित

कहिले मैले यसलाई खाइरहेको हुन्छु

कहिले उसले मलाई खाइरहेको हुन्छ ।

*****************************

सपना बोकेर आइदिने रातहरुलाई एउटा सलाम

त्यहि सपना खोसेर लैजाने प्रभातलाई अर्को सलाम

यहाँ सजिलैसित जिउनलाई एउटा निहुँ पाएको छ

रक्सी बनाइदिने त्यो पहिलो स्रिष्टीलाई ठुलो सलाम ।

******************************

नाममा के छ ?

नाममा खासै के छ र ? यसो सोचेर ल्याम्दा यो एउटा सामान्य लाउन सक्च । तर कति यसैका लागि मरिमेट्ने पनि छन् । कतिले नामकै लागि बलिदान द्या छन् आफुलाई । भानुभक्तको कवितामै पनि नामको लागि भनेरै घाँसीले कुवा खनाको भन्ने उल्लेख छ । त्यसैले नामको महत्व छ भन्ने म पनि ठान्चु । सानोमा बाउ आमाले जे भनेर बोलायो, त्यहि नाम भयो । स्कुल गएर अक्षर चिन्ने भएसी आफ्नो नाम लेख्न पनि जानियो । अलिक बुझ्ने भएसी, त्यो नाम मन नपरे फेर्न पनि मिल्यो । आहा कति काइदा छ नाममा । नाम र दामको पछाडि नै अहिले सारा समाज, देश र संसार लागि परेको छ । यसरी सोच्दा नाम भने गज्जबको हुनुपर्छ , ताकि सबैको मुखमा झुन्डिने खालको होस् भन्ने सोच्नु जायज हो । तर जब त्यो काम आफुमा आइपर्छ, अनि त्यहि सामान्य कुरो कठिन बन्न पुग्दो र'च । आफ्नो नाम यहाँका खैरेहरुले भन्न नजान्दा कैले काँही रिस पनि उठ्छ । तर के गर्नु उनीहरुले पैले कैले सुन्या भे पो । जिन्दगीमा नसुन्या नाम कनी कनी भनि टोपल्चन त्यो पनि अशुद्ध । अब उनीहरुलाई मेरो नाम मिलेन, राम्ररी बोलाए बोल्चु नत्र बोल्दिन भन्न पनि मिलेन । दोष त हाम्रो अनि हाम्रो बाउ आमाको पो हो त । जल्ले यस्तो अप्ठेरो नाम राखिदिए । खैरेको जिब्रो नै फट्किन्न अनि के गरोस बिचराहरु । सँगै काम गरेको पनि ३-३ वर्ष भयो तै मेरो नाम अझै राम्ररी उच्चारण गर्न जान्या छैनन् मोराहरु । हाम्ले चैं फेरि उनीहरुको नाम भने फ्याट्ट भन्न जान्या कसरी होला ? कैले काहिं आफैं छक्क पर्छु । एकमनले नामै फेरौं की जस्तो पनि ला हो । सप्पैले गर्चन् म मात्रै के कम भनेर भन्ठान्या पनि हो । नभए छोट्याम कि भन्ने पनि लाग्या त हो , तर आफैंलाई अप्ठेरो परो । कसैले "इस्" भनेर बोलाए, आफैंलाई लोप्पा ख्वा जस्तो भो । कसैले 'इजी' भने पनि ठिकै, कसैले 'आइसोर' भने पनि बेसै भनेर बस्नु पर्‍या छ । आफुलाई नाम गाह्रो भएर हत्तु बनाछ । क्यार्नु मेरा बा आमाले नाम रख्नै जानेनचन् भन्ठान्याछु । तर म उहाँहरुलाइ दोष दिन्न । हाम्रा कुन चैं पुर्खा पो खैर्‍या देशाँ आ'थेर, म पनि यहाँ आई टोपल्चु भनेर सोच्ने उनीहरुले । म आफैंले रोजेर मुन्ट्या न हुँ ह्याँ, नभे'त उतै मनग्य थियो नि गरी खानलाई । आफ्ना त सप्पै उतै छन् नि अझै । हाम्रा सन्तानाँ मै मात्र त परें ह्याँ मुन्टिने,किन बा आमालाई दोष दिनु बेकारमा । अब ह्याँ आसी गाह्रो साह्रो जे भे नी आफ्नै हो । उता भनेर पत्याउने पनि होइन । अम्रिकाँ त पैसाको बोट छ क्यारे टिपेर पठाउनलाई भनेर टार्छु कसैले पैसा माग्यो भने । उनीहरुले कहिल्या जुनिआँ फोन अर्ने होइन । यसो घरतिर सन्चो बिसन्चो के छ भनेर फोन अर्‍यो दु:ख मात्रै देखाउँचन । उताटी फोन आउने भनेको पैसा चाइयो भने मात्रै हो ल । अब नेपाल्टी फोन आयो भने सिदै उठाउंदिन । जरुरी भए मेसेज छोड्चन, नभए वास्ता पनि छैन । त्यै भनेर चलिरा'छ ऐलेसम्म । म चैं काँको कुरो काँ पुर्‍याइचु । जे भे नि नाम र दामकै कुरो त भो आखिर ।

अब जाउँ नामतिर । आफ्ना बा आमाले त नाम छान्न जानेनन भन्ने लागेर आफ्ना पालाँ सन्तानलाई अलि गतिलो नाम दिउँ भन्ने लाओ । अनि सुरु भो नाम खोज्ने सिलसिला । इन्टरनेटका थुप्रै साइट चहारियो । हुँदा हुदाँ बच्चाको नाम भको कितापै पनि किनियो । तर खोइ किन हो किन नाम छान्नै अप्ठेरो भो । आफुलाई मन पर्‍या नाम कि आफन्तले उछुट्ट्याइ सक्या हुने कि नजिकै चिनेको या साथीको भैदिने । दुबैको मिलार बनाउँ पनि साह्रै असजिलो । 'इ' र 'च' लाई मिस्सार केइ नाम फुरेन मन खाने । त्यसमा पनि मलाई मन पर्‍या उनीलाई मन नपर्ने, उनीलाई मन पर्‍या मलाई मन नपर्ने । थुप्रै नाम टिपियो, अनि मेटियो पनि । होमवर्क पनि दह्रो गरियो । दुबै जनाको चित्त बुझेन, अनि परेन त फसाद ! हाम्ले खोज्या नाम नेपाली झल्किने पनि होस्, खैरेलाई भन्न पनि सजिलो होस् अनि राम्रो अर्थ पनि लागोस् । अन्तिम समयसम्म नामको लागि हाम्रो संघर्ष भयो, तै नाम जुरेन । अन्तमा छोराको नाम 'रोहण' राख्ने भनेर उनीले छानिन । मैले नाइ नास्ती गरिन । अस्पतालको बोर्डमा समेत ठोकेर आएँ । घर आसी मेरो मन बिचलित भयो । के नमिल्या नमिल्या जस्तो भो । अनि विचार अरें, हन यो त अलिक रुन्चे नाम भ'नर ? फेरि नेट चा'रें । केइ सिप नला'सी "सुमित" भन्ने नाम रोजें अर्थात असल साथी, बेष्ट फ्रेन्ड क्या त । उनी पनि बिहे अगाडिसम्म मेरो मिल्ने साथी थिइन । त्यहि भनेर छोरालाई सुमित नाम दिएँ । उनीले केही बोलिनन । यसको अर्थ उनीले पनि स्वीकृति दिइन भन्ने मेरो बुझाई भो । अस्पताल भर्ना भको मान्छेले के नै धेरै बोल्थिन र? म पनि हुस्सु भैदिएँ । सप्पै कागजपत्रमा सुमित भन्ने नाम लेखियो । म मक्ख परें । तर त्यो धेरै दिनसम्म टिकेन । खैरेहरुको जिब्रो सुमित नाम पनि उच्चारण गर्न नसक्ने परेछ । अलिक राम्ररी भन्नेले 'सुमिट' भन्ने नत्र उहि 'समिट' भनेर पो भन्दा र'चन ए गाठें ! परेन त फसाद । त्यत्रो दु:ख गरिकन छानेको नाम समेत भन्न नजान्ने रैचन यी खैरेका जातले भनेसी । क्यार्नु अब, दोधारमा पर्‍यौं । यी खैरेका जस्तै नाम राखौं मनले नमान्ने । हाम्रो नाम खैरेले भन्न नजान्ने । लौ न तपाईंहरुले नै सुझाउनु परो हाम्रो छोरोको नाम । नाम जुराउनु पनि चौपट्टै गाह्रो पो र'च त । ह्याँको नियमानुसार नाम फेर्न अदालत जानु पर्ने र'च, त्यो पनि गर्न तयार छौं हामी । बरु नाम चैं नेपाली, राम्रो अर्थ लाग्ने तर खैरेहरुको जिब्राँ नि झुन्डिने चैं हुनु परो ।